Hij zit daar al uren, met een verbeten trek op zijn gevoelige gezicht. Wat is begonnen als een grapje, is nu veranderd in serieuze ernst. Ik zet de laatste kopjes uit de afwasmachine netjes in de kast, ga nog eens met de theedoek over het blinkende aanrecht, terwijl Frank met een warme stem verkondigt dat hij met kerst thuis zal zijn. Thuis…dit is ons thuis… Frank zet inmiddels het volgende nummer in: “Oh the wether outside is frightful. But the fire is so delightful”  heerlijk, een van  mij lievelingsnummers. Ondanks dat ik het geluid van de kleine blauwe cd speler zo hard mogelijk aan heb staan en de blazers er wat vervormd uitkomen, geniet ik er toch even stiekem van. Ondanks de ongepaste kerstmuziek (het is per slot van rekening januari), de vreselijke storm buiten die de hagel en takken tegen de ruiten laat slaan en het probleem in de trappenhal, is mijn hoofd helder en draaien mijn hersenen overuren. Zou hij nog steeds tegen de deur aan het bonken zijn, aan het schreeuwen en aan het vloeken? Of zou hij het opgegeven hebben en naar bed zijn gegaan, wachtend tot dat wij ook eens naar boven komen. Het is ook al bijna tien uur, de jongen had er al in moeten liggen. In het begin ging hij zo hard te keer dat Frank er niet boven uit kwam, maar sinds een uurtje ofzo was ik de situatie bijna vergeten, te druk als ik was met het opruimen van de keuken. Gourmetten geeft ook altijd zo’n rommeltje. Zo de keuken is schoon, wat nu? Ik kijk naar mijn handtas die aan de houten keukenstoel hangt. Daar zitten onze paspoorten in, mijn rijbewijs, bankpas zo’n handig opgerold tasje voor de boodschappen…. Nee nu niet over boodschappen na gaan denken, of het huishouden, of het wasgoed. Het is nu of nooit, een betere gelegenheid komt misschien nooit meer. Alsof hij mij heeft horen twijfelen kijkt de jongen om en kijkt me recht aan. Zijn verbeten trek transformeert in een vragend gezicht, wat nu? Een beslissing, ik moet een beslissing nemen, dat dringt nu pas tot mij door. Beslissingen nemen is meestal niet mij sterkste kant, dat laat ik graag aan ander over. Aan de man aan de andere kant van die gebarricadeerde deur bijvoorbeeld. Hij wel, hij neemt wel erg graag beslissingen. Dat was wel makkelijk in het begin, dan hoefde ik zelf niet meer zo na te denken. Bovendien zorgt hij voor een vast inkomen en een mooi huis, een thuis voor mij en de jongen. In ruil moest het dan wel allemaal op zijn manier. Hij houdt er niet van om in een rommeltje thuis te komen na een dag hard weken op kantoor, begrijpelijk, niemand houdt daar van, dat snappen ik en de jongen echt wel. Hij heeft het graag stil en rustig als hij thuis is, ja tuurlijk, ik en de jongen lopen op kousenvoeten en kijken wel een ander keer televisie. Hij heeft zijn avondmaaltijd graag stipt om half zes en in de weekenden wordt de mooie tuin op orde gehouden, waarin niet gevoetbald mag worden met vriendjes want dat is zonde van de borders. Dat zijn vuist dan af en toe uitschiet als het niet helemaal naar wens verloopt, daar kan hij niets aan doen, de regels zijn toch duidelijk en niet zo moeilijk te onthouden. Oh ja, nu weet ik het weer. Ik weet nog dat ik een pakje sigaretten met een aansteker heb verstopt achter in het keuken kasje. Roken is niet gezond voor je, vond de man achter de gebarricadeerde deur. Hij zal wel gelijk hebben, maar die eerste hijs is zalig. Ach wat onhandig van mij. Hij zei nog tegen mij, doe voorzichtig met die petroleum stelletjes, dit is een oud huis, met veel hout, voor je het weet heb je een oncontroleerbare brand. Snel grijp ik mijn handtas en de hand van de jongen. Nog net hoor ik Frank zingen: “Hark! The Herald Angels sing!!!” Als ik met de jongen de storm in ren.